Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1194

 — Spróbuj pap — powiedział, Aurilly widział błyskawice i pojął ile było ognia w oczach tego, którego starcem być sądził.
 Zaczął sic śmiać.
 — Jakiż ja głupi — rzekł — co mnie oma obchodzi?... wszak jest tą samą, którą książę widział.
 — Zapewne.
 — I którą kazał mi przyprowadzić do zamku Thierry.
 — Nie inaczej.
 — A więc to jest wszystko, czego mi trzeba; nie ja jestem w niej zakochany i byleście mi nie chcieli uciec...
 — Alboż myślemy o tem? — zapytał Remy.
 — Nie zdaje się.
 — Nawet, gdybyś pan niechciał, jechalibyśmy do Chateau-Thierry, a skoro książę pragnie nas widzieć i my także tego pragniemy.
 — Kiedy tak — rzekł Aurilly — wszystko cudownie. Następnie jakby chciał się przekonać o myślach Remyego i jego towarzyszki — zapytał:
 — Czy twoja pani nie chce tu spocząć na chwilę?... i wskazał zajazd przy drodze.
 — Wiesz pan, że moja pani tylko w miastach się zatrzymuje.