Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/187

 Służący przeprowadził naszą bohaterkę do salonu i otworzył drzwi buduaru, w którym znajdowała się pani Pereux.
 Zaledwie wymówił jéj nazwisko, pani Pereux zerwała się szybko i pobiegła ku nowo przybyłéj.
 — Pani jesteś córką doktora Devaux? zapytała.
 — Tak pani, odpowiedziała Antonina.
 — Jesteś tu sama?
 — Sama jedna.
 — Co to się stało, drogie dziecię? spytała matka Edmunda; jakim sposobem...
 — Stało się, rzekła Antonina, rzucając się w objęcia pani Pereux, że przychodzę poprostu i szczerze zapytać cię, czy chcesz mnie przyjąć za córkę?
 — Czy ja chcę!.. tak chcę, — chcę, drogie dziecko; to mnie uczyni szczęśliwą i dumną!
 Mówiąc to, pani Pereux wprowadziła Antoninę do swego buduaru, zdejmowała jéj szal i okrycie, prosiła ją siedzieć i sama obok niéj usiadła, mówiąc:
 — Kochane dziecko, opowiedz mi co cię tu sprowadza. I wpatrywała się z zajęciem w młodziutką przybyła, która od kilku dni tak bardzo zajęła jéj syna.
 — Czy pan Pereux jest w domu? spytała Antonina.
 — Nie, ale zaraz przyjdzie.
 — Widziałaś go pani dzisiaj?
 — Widziałam.
 — Nic pani o mnie nie mówił?