Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/13

o los dziecka niepokoju, Gustaw czerpał nowe postanowienie, to téż niejednokrotnie mówił do pani Pereux, biorcę ją za rękę:
 — Bądź pani spokojną, będę ja przy nim.
 Widzicie, jaki zachodził stosunek między Edmundem i Gustawem, w dniu, w którym rozpoczynamy z nimi znajomość; wielka i szczera skłonność jednego do drugiego, nieco posłuszeństwa ze strony pierwszego, nieco protekcyjnej powagi ze strony drugiego, — oto i wszystko co było prostem następstwem okoliczności, któreśmy dopiero co wyłuszczyli.
 Nasi dwaj przyjaciele przechadzali się tedy pod arkadami ulicy Rivoli, w piękny poranek majowy, rozmawiając z sobą.
 Nagle Edmund zatrzymał się przed wystawą tabaczną.
 — Poczekaj, rzekł do Gustawa, kupię sobię cygaro.
 — Niepotrzeba, odpowiedział zagadniony, biorąc pod rękę swego przyjaciela.
 — Dla czego niepotrzeba?
 — Ponieważ szkodzi ci palenie.
 — Przecież ty palisz!
 — O! ja — to co innego. Zżyłem się z tém. Zresztą twoja matka tego sobie nie życzy.
 Edmund nie odpowiedział na to ani słowa i rozpoczął na nowo przechadzkę.
 Doszedłszy do ulicy Castiglione, zatrzymali się chwilkę, dla przepuszczenia pewnego jegomości, idącego w towarzystwie młodej dziewczyny.