Strona:PL A Daudet Chudziak.djvu/110

jeszcze... tak, przechodząc od wspomnienia do wspomnienia, słyszymy jak północ bije na naszej dzwonnicy i ani się myśli o spaniu.
 — No, teraz już dobranoc! — mówi wreszcie Jakób bardzo stanowczo. Ale, w pięć minut później, słyszę jak pod kołdrą dusi się ze śmiechu.
 — Z czego się śmiejesz Jakóbie?
 — Śmieję się z pana Micou, wiesz pana Micou z tabaczką, w szkole początkowej... Przypominasz sobie?...
 — Jakże nie!...
 I dalej śmiech, śmiech i paplanina idzie na nowo. Tym razem na mnie kolej być roztropniejszym, więc powiadam:
 — Trzeba spać!
 Po chwili jednak zaczynam w najlepsze:
 — A Rouget, Jakóbie, pamiętasz Rougeta w fabryce?... Tu nowe wybuchy śmiechu i gawęda do nieskończoności... aż Jakób zadmuchuje świecę i pan Daniel Eyssette (z Akademii francuskiej) zasypia okok swego brata jak ongi kiedy miał lat dziesięć.

---