W dniu 24 czerwca 2011 r., przyjmując za podstawę prawną art. 207 ust. 4 w zw. z art. 218 ust. 5 i ust. 6 lit. a) pkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja przyjęła projekty decyzji Rady w sprawie podpisania[1] i zawarcia[2] Umowy ACTA. Stanowiska Rządu Rzeczypospolitej Polskiej odnośnie tych dokumentów, popierające związanie się Umową przez Unię Europejską, zostały przyjęte przez Komitet do Spraw Europejskich w trybie obiegowym w dniu 10 sierpnia 2011 r.
Dostrzegając konieczność ujednolicenia i poprawy międzynarodowych standardów w zakresie egzekwowania praw własności intelektualnej, Rząd Rzeczypospolitej Polskiej od początku prac nad ACTA wyrażał poparcie dla prowadzenia negocjacji, zwracając jednak uwagę na konieczność zachowania zgodności umowy z europejskim acquis tym w obszarze. W opinii Rządu, należy utrzymać wypracowaną w prawie europejskim równowagę pomiędzy uprawnieniami właścicieli praw a ochroną prywatności, danych osobowych i zapewnieniem możliwości świadczenia innowacyjnych oraz konkurencyjnych usług, także w środowisku cyfrowym. Cel ten został w negocjacjach osiągnięty - tekst ACTA stanowi kompromis uwzględniający różnice w tradycjach i systemach prawnych negocjujących stron i pomimo pewnych rozbieżności w sformułowaniach niektórych przepisów nie wymaga dokonywania zmian w prawie europejskim. Komisja Europejska wielokrotnie składała taką deklarację, a wreszcie znalazła ona potwierdzenie w uzasadnieniu do wspomnianych wyżej projektów decyzji Rady. Także dla Parlamentu Europejskiego utrzymanie dorobku europejskiego acquis w tym zakresie ma znaczenie priorytetowe[3].
Deklaracja Komisji obejmuje także przepisy karne ACTA, do tej pory niebędące przedmiotem harmonizacji w prawie europejskim. Ponieważ ich ujednolicenie nigdy nie było celem udziału UE w negocjacjach w sprawie ACTA, Komisja zdecydowała, że nie będzie wnioskować o wykonanie przez Unię jej ewentualnych kompetencji w obszarze dochodzenia i egzekwowania praw w postępowaniu karnym na podstawie art. 83 ust. 2 TFUE. Tym samym, ACTA pozostanie umową obejmującą kompetencje mieszane, co oznacza, że przewidziane jest jej podpisanie i ratyfikacja zarówno przez Unię jak i poszczególne państwa członkowskie. Natomiast przepisy karne ACTA, w państwach członkowskich, w których okaże się to konieczne, będą wdrażane na szczeblu prawa krajowego. W prawie polskim takie zmiany nie będą potrzebne.
Związanie się Umową ACTA leży w interesie Rzeczypospolitej Polskiej, jako państwa aspirującego do grona państw wysoko rozwiniętych, budujących gospodarkę opartą na wiedzy, w których ważną rolę odgrywa kapitał intelektualny, i w których jest on skutecznie chroniony. Dotychczasowe działania Rzeczypospolitej Polskiej w tym obszarze spotykały się z pozytywną reakcją partnerów międzynarodowych. Szczególnym tego przejawem było skreślenie naszego kraju w 2010 r. z listy państw o wysokim poziomie naruszeń praw własności intelektualnej (tzw. „Watch List"), publikowanej w corocznym raporcie Biura Przedstawiciela Handlowego USA (tzw. „Special 301 Report”)[4]. Dlatego związanie się Umową ACTA jest istotne także z punktu widzenia utrzymania dobrych relacji z jej inicjatorami, czyli Stanami Zjednoczonymi Ameryki i Japonią.
- ↑ COM(2011) 379 final.
- ↑ COM(2011) 380 final.
- ↑ Rezolucja P7_TA(2010)0432, pkt D, 4 i 6.
- ↑ http://www.ustr.gov/about-us/press-office/press-releases/2010/april/ustr-releases-2010-special-301-report-intellectual-p
