Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/239

góż ona służy? Wasze tyary, mitry tkane brylantami, wasze kapy, ciężkie od pereł...
 Tytus patrzał na niego zgasłemi oczyma, w których malował się głęboki przestrach.
 — Jesteście, — wołał Nienaski, — jak owa figa, którą Chrystus spotkał, wychodząc z Betanii, figa, na której, gdy łaknął, nic nie znalazł, oprócz liścia. I przeklął ją, — aż uschła. Gdyby dziś przyszedł na tę ziemię i przemierzył ją swemi krwawemi stopami, widząc was, nie znalazłby nic prócz obfitego i wspaniałego liścia, w którym nie rodzi się już nic dla śwata, — powiedziałby wam pewnie taksamo, jak wówczas jej: — »Niech już więcej na wieki nie je owocu nikt z ciebie!«
 Tytus uśmiechnął się pokornie i smutnie. Milczał. Jął okrzesywać połupane skrzyżale, nadając im, ile możności, formę płaską. Ryszard odszedł o parę kroków wyżej i począł rozmiażdżać uderzeniami głaz większy od poprzedniego.
 Szybki zmierzch górski zapadał, przyspieszony przez zwały chmur, gnanych przez wicher. Pociemniały dalekie szczyty.
 Z mroku odezwał się Tytus:
 — Już pora zejść z roboty.
 — Prawda, — już ciemno.
 — A możebyście, pomocniku miły, zechcieli wstąpić i spocząć pod cieniem bogatego liścia owej »przeklętej figi«?
 — Gdzeż to?
 — Niedaleko stąd, w klasztorze.
 — Dziękuję. Muszę się osuszyć, ogrzać, wyspać, gdyż czuję w sobie jakąś niemoc, może chorobę.
 — To właśnie miałem na myśli, ogrzać się i wyspać...
 — A do wsi stąd daleko?
 — Kawałek drogi spory i żmudny.
 — Gdybym dostał w waszym klasztorze jakietakie legowisko...
 — Nie odemnie to zależy, ale się wstawię.
 Szli przez głębię leśną w mroku, zupełnym już omackiem. Wicher huczał górą po szczytach drzew, a w dole lasu ciągnęło ciepło, jakby oddech zagrzany. W ciemności Tytus mówił: