Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/165

 — Już na stałe?
 — Tak. Nie przypuszczałem, żeby pani słyszała o moim pobycie w Paryżu.
 — Słyszałam.
 Głos nieznany, wynikający z przemożnego instynktu, jakby w natchnieniu kazał mu powiedzieć co następuje:
 — Proszę pani... Chciałem o jednę rzecz zapytać...
 — Proszę...
 Z cicha, tak, że tego nikt nie słyszał, mówił:
 — Czy nie zechciałaby pani porozmawiać ze mną o pewnej kwestyi?... Przez jakie pół godziny?...
 Zapinała dalej swą rękawiczkę ze spokojem i niezamąconą uwagą, pytając:
 — Gdzie?
 — Sam nie wiem. Może... Ale czy to pani nie obrazi?
 — Nie.
 — Może w łazienkowskim parku? Jutro, o jedenastej rano? Zaraz przy bramie? Może pani przyjść tam jutro?
 — Z Sabinką?
 — Nie, sama. Dobrze?
 — Dobrze.
 Wesołe towarzystwo zagarnęło panią Sabinę i pannę Granowską tak prędko, że ledwo je pożegnał. Został sam. Właśnie nadszedł oczekiwany przezeń człowiek. Zaczęła się rozmowa o pewnej sprawie doniosłego znaczenia, lecz treść jej stała się dla Ryszarda jakimś szczegółem podrzędnym. Miał w sobie teraz zrozumienie i czucie całości, koncepcyę syntezy i formy, której treść z formą łączyła się doskonale. To też zakończył tę pogawędkę byle jak — i wyszedł. Brnął ulicami pełen wewnętrznego wzburzenia i nieznanych mu drżeń duszy. Noc spędził źle. Myśli spłoszone, tęskne, przelatujące w uczucia najdziwaczniejsze nie dawały mu zasnąć. Śnił pół na jawie, pół we śnie o tej Vivianie, którą był zobaczył. Dokąd też ona pójdzie? Czy stanie się, jak tysiące, dziesiątki i setki tysięcy, nałożnicą jednego lub wielu? Oczy jej, które budzą rozkosz materyalnego osiągania piękności i niewymowne przerażenie duszy, stanąż się organem do