WSTĘP
KRYZYS
Bańka pękła 2 lipca 1997 r. Przez całą dekadę lat 90. Tajlandię uznawano za jeden z najbardziej dynamicznie rozwijających się krajów świata. W ciągu dziesięciu lat poprzedzających kryzys jej gospodarka notowała wzrost na średnim poziomie ponad 9% rocznie[1] i zaliczano ją do grupy tzw. rynków wschodzących (ang. emerging markets). Przyciągały one dużą uwagę zagranicznych inwestorów, zwłaszcza sektora finansowego, który widział w nich możliwość uzyskania znacznie szybszych i większych zysków niż w przypadku inwestycji w krajach wysoko rozwiniętych. Do grupy rynków wschodzących oprócz Tajlandii należało wtedy kilka krajów dalekowschodniej Azji i Pacyfiku. W latach 1990–1996 napływ zagranicznych inwestycji w tym regionie wzrósł z 25 do 110 mld dolarów rocznie[2]. W Tajlandii osiągnęły one szczególnie wysoki poziom, począwszy
od 1993 r.[3].
Jednak na początku 1997 r. ten wzrostowy trend zaczął się wyraźnie odwracać. Zagraniczny kapitał, który wcześniej masowo napływał do kraju, teraz w jeszcze szybszym tempie z niego uciekał. Począwszy od maja tego roku, Bank Centralny, wspomagany przez rząd Singapuru, dokonywał interwencyjnych zakupów bahta – tajskiej waluty – aby go wzmoc-
- ↑ Na podstawie danych Departamentu Stanu USA: http://www.state.gov/r/pa/ei/bgn/2814.htm. Wszystkie linki hipertekstowe zostały sprawdzone w lutym 2008 r.
- ↑ Zob. J. Laird, Money Politics, Globalisation and Crisis: Th e Case of Th ailand, Singapore 2000, s. 90.
- ↑ Zob. tamże, s. 91.
