Strona:PL-Józef Ignacy Kraszewski-Sztuka u Slowian.pdf/381

i ich nazwiska. — Wyrzynano bogi z drzewa, kamienia, lano je z bronzu; na drzewie téż wycinano głoski zaginionego pisma jakiegoś, rodzaju run — Rasztas, oznaczając niém krótko imiona, modlitwy, pamiątki wielkich wypadków.
 Strój ludu musiał być takim zapewne z małą odmianą, jakim go dzisiaj jeszcze widziemy; odznaczały go czapki czubate nakształt Sarmackich, zdarte ze źwierząt skóry, łby na pokrycie głów zamiast hełmów używane, tarcze ociągane skórami, pałki, smalone oszczepy, krótkie pociski drewniane noszone za pasem, młoty, siekiery, łuki, proce, i to mnóstwo ozdób bronzowych, naszyjników, napierśników, pierścieni, których grobowce są pełne. W Litwie pod Dąbrówną, gdzie krzyżacy naśmiewali się z uzbrojenia litewskiego, Długosz wzmiankuje szczególnego rodzaju włócznie, które litewskiemi nazywa; podobne one być miały do niemieckich, a wcale różne od polskich kopij.
 »Szable rzadkie tu były, chyba u Hetmana, » pisze Stryjkowski, o żelazo bowiem nie łatwo było w Litwie. Strój niewiast dość był wytworny, z niego w niektórych jeszcze okolicach, pozostała piękna, obszerna zasłona biała, okrywająca wdzięcznie zamężne niewiasty, a niekiedy posługująca im do noszenia dzieci. Używanie u sukni dzwonków okrągłych, przez dziewczęta szczególniéj, jak u Tatarów i na wschodzie, wspominają historycy i dowodzą mogiły. Stroiły się także w bursztyny, korale, paciórki, ozdoby druciane, blaszane, iglice, zapinki i pierścienie, a przy nich w wianki zielone, często w pieśniach wspominane.
 Kapłani mieli także strój sobie właściwy, którego główną cechą były pasy lniane białe (ręczniki o których wyżéj) obszycia z szerści bydlęcéj u sukni, czapki śpiczaste obwieszane świecidłami i blaszkami, wieńce z liści, laski zakrzywione. Krewe krewejta najwyższy kapłan ubierał się biało, opasując się cienkim pasem białym siedem razy siedem, przez ramie także miał prze-