Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/248

 DOKTÓR. — Przed chwilą upewniano mnie, że stan jest beznadziejny.
 DAMA. — Ta księżniczka zawsze zdradzała niezwykłą pobożność. Skoro tylko uczuła się w niebezpieczeństwie, sama zażądała natychmiast spowiedzi i sakramentów.
 DOKTÓR. — Proboszcz św. Rocha ma jej zawieźć dzisiaj relikwie do Wersalu; zdaje się, że przybędą za późno.
 DAMA. — Nie tylko pani Infantka świeci tak budującym przykładem. Książe de Chevreuse, który był ciężko chory, nie czekał aż mu podsuną Sakramenta, zażądał ich sam z siebie: czem sprawił wielką przyjemność rodzinie.
 DOKTÓR. — Już się ma znacznie lepiej.
 JEDEN Z OBECNYCH. — To pewna, że to nie przyspiesza śmierci; całkiem przeciwnie.
 DAMA. — W istocie, z chwilą gdy się pojawi niebezpieczeństwo, każdy powinienby uczynić zadość tym obowiązkom. Chorzy nie zdają sobie widocznie sprawy, jak bardzo ciężkiem a jednak nieodzownem jest dla otoczenia namawiać ich do tego!
 DOKTÓR. — Wracam od pewnego chorego, który mi rzekł przed dwoma dniami: „Doktorze, jak mnie znajdujesz?
 — Hm, panie drogi, gorączka silna, nawroty częste...
 — Czy myślisz, że grozi niebawem taki nawrót?
 — Nie, obawiam się go dopiero wieczór.
 — Skoro tak, muszę dać znać pewnej osobie z którą mam załatwić drobną sprawę osobistą. Pragnę ukończyć ją, póki jeszcze mam swobodną głowę...“