Strona:Ozimina.djvu/9

 Odpowiedź rozprysła mu się w śmiechu. »Pewnie« i »może« — powtórzył.
 — A ja wiem o tym panu Tańskim. A co!
 — Już?
 O, kobiety wszystko o sobie wiedzą! Ja mu się tam dobrze przypatrzyłam.
 — Wcześnie! — mruknął. — Ile też panna Nina ma lat?
 Pokazała mu czubek języka w lustrze.
 — No, o pani domu, — drażnił dalej, — pani Lena? Ta jest naprawdę piękna.
 Panna Nina stała się uważającą; źrenice pod zmrużonemi powiekami spłynęły na boki. »Och, te palce pod pięściami!« zauważył mimochodem.
 — Panie, co to było z nią i z tym poetą? — zadygotała cała z nagłej ciekawości.
 — Z Woydą? Nie wiadomo. Dwa lata temu na takiem jak dziś zebraniu przyszedł tu oto, do tego pokoju, chodził długo po tym miękkim jak śnieg dywanie i dziwił się pewno, czemu śnieg jest tak purpurowo czerwony, jakby krwią nasiąkły. Nalał sobie wody — ot z tego dzbana, który trzyma ta wielka kukła murzyna, — nalał wody, połknął coś, wyjętego z kieszeni od kamizelki, popił i siadł tu... w tym oto kącie... Tak usiadł.
 — Niech pan przestanie! — krzyknęła nagle i przysłoniła oburącz oczy. — Fe, i ten dywan! — kaprysiła pod grą wyobraźni, podgarniając czemprędzej suknię. A gdy uległ temu wezwaniu i zaniechał opowiadania: