Strona:Oscar Wilde - Duch z Kenterwilu.pdf/128

122

 — Prawo człowieka, który panią kocha. Przyszedłem tutaj, aby poprosić panią o jej rękę.
 Ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła płaczem.
 — Musi pani wyjawić mi wszystko — rzekłem.
 Wstała i, patrząc mi prosto w twarz, oświadczyła:
 — Nie mam panu nic do wyjawienia, lordzie Murchison.
 — Miała pani z kimś schadzkę — zawołałem — na tem polega tajemnica pani.
 — Nie miałam żadnej schadzki. Z nikim.
 — Dlaczego nie chce pani powiedzieć prawdy? — zawołałem.
 — Powiedziałam prawdę — odparła.
 Upór jej doprowadził mnie do szału. Nie pamiętam, co mówiłem, ale wiem, że musiałem mówić straszne rzeczy. Wreszcie wybiegłem, jak warjat, z domu. Napisała do mnie nazajutrz, ale odesłałem jej list nieodpieczętowany i z miejsca ruszyłem do Norwegii z Alanem Colvillem. Po miesiącu powróciłem i pierwszą rzeczą, jaka rzuciła mi się w oczy, było zawiadomienie w „Morning Post“ o śmierci lady Alidy. Zaziębiła się w Operze i umarła po pięciu dniach na zapalenie płuc. Zamknąłem się w domu, nie chcąc widzieć nikogo. Kochałem ją tak gorąco, kochałem ją do szału. Boże Wielki! Jak ja kochałem tę kobietę!
 — Poszedłeś jeszcze raz na ową ulicę, do tego domu? — zapytałem.
 — Tak. Pewnego dnia poszedłem na Cumnor--