Strona:Opętana przez djabła.djvu/40

westchnąłem. — Gdyż oto mam pewne podstawy mniemać, że nagrzeszyła ona w swojem życiu dość.
 — Zlituj się pan! Jakież mogą być jej grzechy? jeśli nawet zasmucała pana swemi zbytkami, to czyliż może pan mieć w swem sercu coś przeciwko tem u dziecięciu?
 — Pan zbyt jej schlebia, nazywając ją „dziecięciem” — zauważyłem. Prawda jest, że wyglądała dość młodo, wszelako, tak czy owak, trzydzieści i sześć latek spełniło się jej...
 — 36 lat! — zdziwił się agent — a przecież paneś mówił, że to prawdziwe dziecko?
 — I teraz to powtarzam. W kobiecie, drogi panie, zawsze tkwi nadzwyczajnie dużo z dziecka!
 — Męstwa, panie — rzekł agent. — Strata kochanej kobiety — jest to wielka boleść, ale nie należy rozpaczać. Rozpacz jest wielkim grzechem
 — Nie sądzę, aby ten grzech był mi właściwym.
 — Jeżeli panu będzie już za ciężko na duszy, to pomódl się pan. Modlitwa zmniejsza mękę, a jej też tam lżej będzie.
 — Dziękuję. Pańskie rady są dla mnie balsamem kojącym Dalibóg, pański zawód...
 — Każdy ma dziś swój zawód... — skromnie zgodził się agent. — I jeszcze to panu powiem: żyj pan nadzieją, że jeszcze kiedyś spotkasz się tam z nią. Wcześniej czy później każdy człowiek umiera. Jeżeli umarł wcześnie — te mało nagrze-

40