Strona:Omyłka.djvu/023

 — No, — rzekł, skończywszy, pan kasjer — teraz zaśpiewam państwu coś bardzo zakazanego.
 — Bój się Boga, człowieku! — przerwał mu pan burmistrz — nie gub zacnej kobiety, która nas tak gościnnie przyjmuje...
 I wskazał moją matkę.
 — Ach! — odparła — niech robią, co chcą. Tyle naszego, że czasem piosenki wysłuchamy.
 — Dobrze, że pani nic nie zrobią — mówił burmistrz — ale tu jest ksiądz proboszcz, urzędnik stanu cywilnego...
 — Ja się tylko Boga boję — mruknął ksiądz.
 — No, więc — ja jestem — burmistrz... a jeżeli mi się stanie co złego, kto będzie opiekował się mojemi dziećmi?...
 — Niema strachu — rzekł proboszcz. — Nigdy zresztą nie widziałem, żeby ten tam... podsłuchiwał pod oknami.
 — Nie potrzebuje chodzić pod oknami, bo jego dom stąd o trzy kroki — upierał się zmartwiony burmistrz.
 — O wiorstę i dwieście sążni od poczty — wtrącił pocztmajster.
 — Więc przynajmniej nie drzyj się pan, śpiewaj cicho — zwrócił się burmistrz do kasjera.
 — Cóż znowu tatko mówi! — oburzyła się najstarsza córka. — Jak można taki piękny śpiew nazywać darciem się?...
 — Już to pan prezydent kroi na naczelnika powiatu — wtrącił ironicznie pan kasjer. — Niema strachu, niema! Jeżeli kto, to ja powinienbym najpierw paść ofiarą...