Strona:Omyłka.djvu/017

 Jego u nas nikt nie wyglądał.
 Gdy zegar wykukał pierwszą, wchodziła niańka do naszego pokoju ze stosem talerzy. Książki i kajety w okamgnieniu znikały ze stołu, a ich miejsce zajmował czerwony obrus w białe kwiaty i trzy nakrycia. Po chwili ukazała się mama, a za nią waza barszczu z uszkami i salaterka grochu.
 Pan Dobrzański przywitał się z matką, a gdy zupa już była rozlana, powstał i odmówił modlitwę: «Pobłogosław, Boże, nas i te dary, które z Twojej świętej szczodrobliwości pożywać mamy. Amen».
 Potem siadaliśmy i jedli, milcząc. Nim wnieśli drugą potrawę, mama zapytała:
 — Cóż, panie Dobrzański, jak się dziś Antoś sprawował?
 Nauczyciel pokiwał głową, popatrzył na mnie apatycznym wzrokiem i odparł:
 — Tak, jak to on.
 — A co słychać na świecie?
 Pan Dobrzański poprawił stojącego czuba włosów i rzekł nieco ożywiony:
 — Mówią na poczcie, że Francuz zaczyna się ruszać.
 — Czegóż on chce?
 — Jakto czego, mościa dobrodziejko?... — zawołał stary głosem pełnym energji. — Cóż to pani nie wie? Wojny chce...
 — A nam co z tego?
 Pan Dobrzański rzucił się na fotelu.
 — Och, nie gadałabyś pani takich rzeczy przy dziecku! Co nam z tego? Nam wszystko z tego, i basta...