Strona:Omyłka.djvu/016

 — Do... brze. A sześć razy dziewięć?...
 — Sześć razy siedm... sześć razy ośm... sześć razy dziewięć — pięćdziesiąt i cztery.
 — Do... brze. A kogo najbardziej powinieneś kochać na tym świecie?
 — Boga, ojczyznę, mamę i brata, pana nauczyciela, a potem wszystkich ludzi.
 — Do... brze — odparł pan Dobrzański.
 Chcąc uwolnić się od dalszych badań na wyrywki, raz zapytałem go:
 — A Łukaszową trzeba kochać?
 — Moż... na — odparł pan Dobrzański po namyśle.
 — A Walka?
 Nauczyciel spojrzał przez wierzch okularów.
 — Sam przecie mówiłeś, ośle jakiś, że trzeba kochać wszystkich ludzi... Wszystkich.
 Zwiesił głowę na piersi i po chwili rzekł głucho:
 — Wszystkich, wyjąwszy tych, którzy zdradzają.
 — A kto nas zdradził?
 Pan Dobrzański jakby zaczerwienił się, wziął do ręki tabakierkę, lecz nagle postawił ją i odparł:
 — Poznasz ich, gdy podrośniesz.
 Snadź była to rzecz straszna, której mi nie wyjaśnił; zresztą, choć nic nie wiedziałem, czułem głęboki smutek na samą myśl o człowieku, którego nikt nie powinien kochać. Biedak ten mieszkał niedaleko nas, jego domek widywałem codzień, lecz mimo to, gdybym go kiedy spotkał na drodze, nie mógłbym zdjąć przed nim czapki i powiedzieć: «Dzień dobry panu, a dlaczego pan tak dawno nie był u nas»...