Strona:Omyłka.djvu/013

czonego palca, patrzę — a tu wlecze się pan Dobrzański.
 — To nieprawda, ażeby już była jedenasta! — pomyślałem rozgniewany i uciekłem schować się za stajnię. Lecz, nim ochłonąłem z prędkiego biegu, już słyszę niańkę, jak woła wniebogłosy:
 — Antoś!... Antoś!... pan nauczyciel przyszedł.
 — Nie pójdę! — krzyknąłem, pokazując w tamtym kierunku język.
 Wtem odezwała się mama:
 — Antoś!... Do nauki...
 Boże, jaki byłem zły w tej chwili! No, ale co robić? Wyszedłem z poza stajni i wlokłem się do domu, pragnąc, żeby mi się droga wyciągnęła, jak stąd do stolicy. I dziwna rzecz, droga istotnie trochę się wydłużyła.
 Zajrzałem przez okno do pokoju jadalnego, myśląc, iż może stało się coś takiego, że pan Dobrzański zniknął. Gdzie tam! Siedzi przy stole, jak straszydło, w swoim surducie, z wysoką czupryną, z kołnierzykami do skroni, z szyją długą, jak biczysko, okręcone w czarną chustkę. Już wydobywa mosiężne okulary i zaciska je na nosie. Z prawej strony na stole czerwona chustka, z lewej — brzozowa tabakierka z rzemykiem... Boże, że też niema sposobu na takiego człowieka!... Przychodzi rano i po południu, jak zmora, a ja nic zrobić nie mogę przez niego!
 Wszedłem do pokoju i, niedbale pocałowawszy w rękę pana Dobrzańskiego, zacząłem wyciągać z szuflady książki i kajety. Szło to bardzo powoli, lecz nareszcie — skończyło się. Usiadłem do lekcji.