Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/018

 Choma nie kładł się zgoła. Chodził tylko z kąta w kąt po izbie.
 Co zamyślał począć? Bogi to wiedzą, ja domyśleć się nie mogłem.
 — Semenie — mówi naraz Choma, widząc, że nie mogę zasnąć — masz, wypij!
 I podał mi sporą czarkę gorzałki. Miał pełną flaszkę w swej sakwie podróżnej, czarkę zaś znalazł w jakimś zakątku.
 Wypiłem. Trunek był silny, jakieś miłe ciepło objęło mię całego, zmęczenie poczęło się znowu dawać we znaki; za chwilkę zasnąłem snem twardym jak kamień.
 Jak długo spałem, tego nie wiem; zbudził mię dopiero głos Chomy, który krzyknął na mnie krótko:
 — Semenie, wstawaj, żandarmi!
 Ostatnie słowo, jak piorun z nieba otrzeźwiło mię w jednej chwili.
 — Gdzie, gdzie? — pytam zrywając się na równe nogi.
 — Nie pytaj, ale rób, co ci każę!
 — Cóż mam robić?
 — Zamknij oczy i nie otwieraj ich, żeby tam nie wiem co się w koło ciebie działo. Pamiętaj!
 — Dobrze, dobrze.
 — A teraz weź to w rękę!
 Wziąłem. Był to kawał sznurka, czy też krajki.
 — Trzymaj się silnie.
 Ścisnąłem sznurek w dłoni.
 — A teraz pójdź za mną.
 Poszliśmy.