druku podane w Poznaniu r. 1690, bo powtarza często maksymy Zabczycowe[1], nieraz z drobnymi odmianami i dodatkami. Czyż by owo zapewnienie o r. 1600 tylko mistyfikacją było? Plądrował go i Wójcicki w Przysłowiach. Lecz kara to zasłużona, skoro pod imieniem Zabczyca[2] wyszedł i ów Leksykon dworski i »Czwartak nowy w którym się wyrażają obyczaje ludziom rozmaitego stanu« (znam wydanie, Kraków 1629, na czteru ćwiartkach, w 25 zwrotkach; inni cytują rok 1630 i t. d.), chociaż to dzieło nie jego, lecz Naborowskiego, co je swemu panu, księciu Radziwiłowi (Januszowi) w upominku ofiarował.
Otóż poznali się Rosjanie na wartości Zabczyca[3] i dwa dziełka jego przetłumaczyli: jedno (nie jego) »Czetwertak«, zachowując wyjątkowo formę wiersza; drugie »Politica«, tłumacząc je »Wydanije o dobronrawii« (t. j. o cnocie). Powiem coś o drugim; ruski tekst i polski (z egzemplarza u Zamojskich, drukowanego w Krakowie, z wydartym rokiem, 1630?) wydał Simoni w Petersburgu 1900 r. (w Sborniku akademickim klasy ruskiej, tom 66, str. 21 — 47, niestety na podstawie
