w sercach, pusto przed okiem, i gdyby ona przestała maić nam wiarą i nadzieją cierniową drogę życia, kto wie, możebyśmy ustali w pochodzie i na grobach czterech męczeńskich pokoleń usłali sobie samobójczą mogiłę!
Czemże jest ta poezja polska? Poezja nasza to skarbiec naszéj patryotycznéj wiary, nadzieji naszych, naszych miłości, to oddźwięk silnéj wiary w Boga. W chwilach ciężkich prób i przejść, w chwilach zwątpienia zasilamy się tym skarbem, krzepimy się nim, zbroimy na dalsze trudy. Przez trud i pracę wiedzie droga do Polski. Zniszczmy poezję naszą, wyrzeczmy się jéj, a rozbroim się z sił, które nam trud i pracę dla Polski znosić dozwalają.
Śród tych skarbów poezji naszej niejedną znajdziemy perełkę, niejeden brylant wspaniały, rzucony ręką kobiety. Niejeden wieniec laurowy uwiła historja literatury dla Polek-poetek. Mówiąc o poetkach polskich tego wieku, zacznę od tej, którą Niemcy „das Wunderfäulein“ nazwali, mianowicie zacznę od Deotymy.
|
|
Łuszczewska Jadwiga, znana pod pseu-
