wość: ścięty Ludwik XVI nie ożyje, ale ma braci, córkę, do nich należy korona. Alboż to wolno ludom dziedzicznych swych panów pozbawiać władzy? czynić wygnańcami? Państwa Europy nie zgodzą się na to.
Więc znów wojna? — Czyż Francja będzie miała siłę oprzeć się po raz drugi tylu przeciwnikom? Jest strasznie wyczerpana, zubożała, skąd weźmie ludzi i pieniędzy?
Wówczas wystąpił młody Korsykanin[1], znany już z kilku zwycięstw, Napoleon Bonaparte.
— Nie zbraknie nam niczego, gdy nie zbraknie męstwa i woli — rzekł śmiało. — Nie trzeba czekać na nieprzyjaciela: dajcie mi wojsko, a ja go pokonam na jego własnej ziemi.
Kiedyż i wojska niema w dostatecznej sile, dostatecznie uzbrojonego.
— Nic nie szkodzi, on mi wszystkiego dostarczy.
— Kto?
— Nieprzyjaciel.
Ruszano ramionami, ale nie było nikogo, coby dał lepszą radę. Więc niech spróbuje śmiałek. Walczyć umie.
Rzecz ciekawa jednakże, jak pokona cesarza Niemiec, pana Włoch i Austrji, z tą garstką obdartego ochotnika, bez butów, bez pieniędzy.
Nie zawahał się wcale, — stanął na czele zuchów i z pieśnią tryumfu powiódł ich do ziemi Włoskiej. Tam rządził znienawidzony Austryjak.
- ↑ Urodzony na wyspie Korsyce, należącej do Francji.
