Strona:Natalia Dzierżkówna - Ela.djvu/111

przedstawienie paniom na gościńcu wydawało się niestosownem; ciocia Zuzia krzyknęła tylko:
 — Chcecie, to powóz zaraz przyślę po was, boście się zapędzili daleko.
 Ale z czterech piersi wydobył się jednogłośny protest:
 — Nie! nie! dziękujemy! Wrócimy o własnych siłach! do prędkiego widzenia!
 Elizie twarz jeźdzca wydała się znajomą; przypomniała sobie po chwili, że to był ten milczący towarzysz podróży, który panią Skalską tak mocno intrygował.
 Może doprawdy przeznaczenie? — pomyślała i nagle zapytała, zwracając się do Edwarda:
 — Czy pan wierzy w przeznaczenie?
 — Właściwie nazwałbym je zbiegiem okoliczności, który ludzie dowolnie nazywają w dobrym wypadku Opatrznością, w złym fatalizmem.
 Elizę zdjął nagle lęk jakiś, że wywołać może niepotrzebną dyskusyę, któraby jej uczucia religijne mogła obrazić, rzekła więc pośpiesznie:
 — Jak to dobrze jednak, że przyszłość przed nami zakryta!
 — Co do mnie — rzekł Edward, — sądzę, że w wielu razach, na mocy obserwacyi i uważnego zestawienia faktów, można być prawie jasnowidzącym. Większość ludzi obawia się wdawać w tego rodzaju analizy i woli się poddawać ślepemu przypadkowi. To zupełnie jakby się pły-