Strona:Narcyza Żmichowska - Biała róża.pdf/189

 Jej towarzyszka spojrzała na zegarek nad kominkiem stojący i uśmiechnąwszy się, odrzekła powoli:
 — Najpewniej dlatego, że jest dopiero dwadzieścia minut po ósmej.
 — Oh! doctissima, doctissima! — powtórzyła z lekkim przyciskiem niecierpliwości miljonowa dziedziczka; — trzeba ci przyznać, że masz zadziwiającą przenikliwość w odgadywaniu najjawniejszych przyczyn, najnieosobliwszych wypadków.
 — Zdaje mi się, że dość stosownie odpowiedziałam na zapytanie najjaśniejszej Augusty.
 — Cóż to? znowu doctissima nie umie znaku zapytania od wykrzyknika odróżnić?
 — Alboż tam był wykrzyknik na końcu?
 — I wykrzyknik i cały szereg kropek okrągłych.
 — Czy była kreska po kropkach?
 — Na cóż tobie kreska potrzebna?
 — Bo same kropki znaczą proste zawieszenie głosu. W takim razie czekam, co dalej będzie? Kreska zaś na czytelników i słuchaczy wkłada obowiązek domyślenia się reszty niedopowiedzianych wyrazów.
 — Oh! to była ogromnie dluga kreska — dwie kreski — trzy kreski nawet!
 — Ja się i pierwszej zrzędu nie podejmuję domyśleć.
 — Cóż to za niedołęstwo znowu!
 — Powiedz mi, Augusto, czy podjęłabyś się zgadnąć, o czem duma za piecem w waszej kuchni stara Wojtkowa jednooka? Wszak niezawszebyś w karykaturę lub w sielankę wpadła, tak samo jak nie mogę zgadnąć, ja, niepiękna i niebogata, co i kiedy przez głowę pięknej, bogatej kobiety przeleci; zawsze najniewłaściwiej w nutę hymnu lub satyry głos rzucę (tak).
 — Urszulko, nie godzi się tak ze mną postępować.