Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/219

Gdyby z mych wielbicieli, co tobie dziś służą,

Choć jeden mi pozostał: nie żądam zbyt dużo;

Lecz wszystkich mi wydzierać, to czyn zbyt okrutny:

Przychodzę się użalić więc doli tak smutnej.

 CELJA:

Drwić w sposób tak misterny to kunszt jest prawdziwy;

Lecz, proszę, przestań sobie szydzić z nieszczęśliwej.

Twe własne oczy nazbyt chlubną mają sławę,

Abym mogła uwierzyć w twą płonną obawę,

Gdy wiesz, że spojrzeń twoich przemożna potęga,

Każdego, kogo zechce, w swoje jarzmo wprzęga.

 HIPOLITA:

Mimo to, w tejże chwili, wszakże miasto całe

Głosi moją porażkę, a twą, pani, chwałę;

I, nie mówiąc o innych, wszyscy wiedzą pono,

Ze Leljusz i Leander dla Celji dziś płoną.

 CELJA:

Jeśli mam wziąć za prawdę tę plotkę niewczesną,

Strata ich nie powinna być ci zbyt bolesną,

I serce twe nie byłoby się oddać skorem

Temu, kto raz się splamił tak lichym wyborem.

 HIPOLITA:

Moje mniemanie o tem zgoła jest odmienne,

I, uznając piękności twej blaski tak cenne,

W uroku twym tak silne dostrzegam przyczyny,

By niestałych zmienników rozgrzeszyć z ich winy,

Iż serce moje, chociaż draśnięte w swej dumie,

Potępić za tę zdradę Leandra nie umie,

I godzi się łaskawem znowu widzieć okiem,

Kochanka, wróconego ojcowskim wyrokiem.

SCENA CZTERNASTA.
CELJA, HIPOLITA, MASKARYL.

 MASKARYL:

Wielką, wielką nowinę, nad wyraz szczęśliwą,