Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/90

 Berta: Wierzę, lecz teraz...
 Don Juan: Ach, teraz należałoby wybawić się od niej!
 I wymawiając te słowa, Juan czuł na sobie hipnotyzujące spojrzenie czarnych oczu.
 Berta: Czy mogłabym ci dopomóc?
 Don Juan: Och Berto, Berto!
 Berta: Jak zresztą chcesz... Mogę ci pierwsza poczynić wyznania...
 Don Juan: Lecz Berto!!
 Berta: Kiedyż wreszcie staniesz się mężczyzną, Juanie? Kiedyż będziesz miał swoją własną wolę?
 Don Juan: A więc chcesz mnie ocalić?
 Berta: W jaki sposób?
 Don Juan: Wychodząc za mnie za mąż?
 Berta Nareszcie wykrzutusiłeś to słowo. Chcesz mnie poślubić?
 Don Juan: Czy to nie jest dla ciebie oczywiste?
 Berta: Oczywiste, oczywiste!! Raczej możnaby powiedzieć, że zupełnie niezrozumiałe. Chcesz się ożenić ze mną?
 Don Juan: Tak!
 Berta: Z własnej, nieprzymuszonej woli?