Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/196

 — Donio Julio, lub senioro Gomez — poprawiła Julia.
 — Będzie więc pani przeczyła, senioro Gomez, że dla tych względów przyjęła pani łaskawie moje hołdy... Moje hołdy i moją miłość.
 — Hrabio!
 — Że nie tylko pani je przyjęła, ale że zajęła pani wobec mnie stanowisko aktywne, starając się o wywołanie...
 — Powiedziałam już panu, hrabio, że byłam chora. Nie będę przecież powtarzała panu tego w nieskończoność.
 — Jakto? Zaprzecza pani, że byłem jej kochankiem?
 — Jeszcze raz powtarzam! Byłam chora.
 — W tym domu nie można pozostawać dłużej, ani chwili! Dowidzenia pani!
 Hrabia wyciągnął rękę, obawiając się, że Julia odmówi mu podania swojej. Lecz Julia uścisnęła mu dłoń i rzekła:
 — Będzie pan pamiętał, co powiedział mój mąż. Może pan przychodzić do nas, kiedy pan tylko zechce.