Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/621

jakieś słowa, których z tej odległości nie odczytał. Wziął kartę, otwarł, spojrzał i podał Angelice.
 — Nie, nie jestem głodna.
 — Inaczej tu nie można — wziął kartę z jej rąk.
 Zbliżył się kelner.
 — Więc co? — zapytał spokojnie Filip — co pan o tym myśli? — wskazał na kartę: — baranina z czosnkiem — spojrzał na Angelikę.
 Nie ukrywając, kelner objawił płynące z troski wielkie, choć i dyskretne zakłopotanie nad tym nietaktownym zamówieniem.
 — I portwein — dodał Filip — poza tym... no co? — idąc wzrokiem z góry na dół na chybi, trafi wymienił kilka zakąsek. — Pani nie jest głodna, a ja się zgodzę na wszystko. Już mała korekta, portwein proszę zmienić na okowitę i trochę wody, resztę sam pan wybierze i postawi wspaniale przed nami.
 Kelner obrócił szybko, przyniósł kanapki i wódkę, napełnił kieliszki i wyszedł. Filip od razu wypił i wskazał na kieliszek przed Angeliką. Wzięła w palce:
 — Muszę?
 — Nie musi pani.
 Wypiła.
 — Jesteśmy dobrymi albo złymi znajomymi. Wyjeżdżam, jest mi bardzo miło. — Chciał powiedzieć: miło mi pożegnać świat w pani osobie, ale jakże by to zabrzmiało. — Tak jakby pani jedna chciała mnie odprowadzić. — Napełnił kieliszki, ten i tamten.
 — Gdybym powiedziała... Lecz i tak w końcu powiem.
 — No, właśnie. A musi pani mówić?
 Spostrzegł, że odezwał się niegrzecznie.
 — Może trochę potem.
 — Najlepiej potem.
 — Wolałabym teraz.
 — No co — rzekł z nagłą złością — chciała pani popełnić samobójstwo? Przeskoczyć barierkę.
 — Nie. Nie zrobię tego nigdy i przenigdy! — odpowiedziała, jakby ją namawiał, a ona odrzuciła. — Czekałam na pana dwie godziny.
 — Pani sobie żartuje. I po co?
 — Pan się zaciągnął do pracy. A ja do tego nie dopuszczę.