Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/609

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.



Lampa naftowa

Szef urzędował przy małym stoliku na piasku. Wsiadający na statek Neptun przechodzili po desce obok stolika, szef dawał każdemu szton i wpisywał godzinę przybycia, nawet gdy ktoś przyszedł kwadrans wcześniej. Wszystko to przydawało mu się z punktu widzenia interesu przedsiębiorcy. Znał Filipa Małachowskiego, przyjął go do pracy. Filip miał już rekomendacje z praktyki odbytej w wytwórni. Tak nazywała się rzeźnia razem z przyległymi specjalnościami. Była to wielka machina, która miała swe placówki w promieniu sześćdziesięciu kilometrów drogi wodnej. Neptun przywoził nocą bydło i wykonywał czynności wstępne. Szef działał na własny rachunek i po odbiciu od brzegu był panem nie tyle życia i śmierci, co przymusu umiarkowania swych chłopców z nożami u pasa i kańczugiem w ręce. Dzięki jego energii i niepospolitej sile panowała cisza, w najgorszym wypadku jeszcze jednego bydlaka przywoził skutego łańcuchem. Miał swój sztab złożony z trzech bezwzględnych siłaczy, zwolnionych z więzienia ze względu na stan zdrowia. Z jednym z nich zaprzyjaźnił się kiedyś Filip. Nie dlatego, że mógł to być kryminalista, lecz dlatego, że był to człowiek o imponująco zimnej krwi, wyzbyty nerwów. Poznanie nastąpiło gdzieś nad ranem na peryferiach przystani.
Poznał i szefa, przypadł szefowi do gustu. Przez swą prostotę, milczenie i przez to, że o nic nie zapytywał. Także przez oczywisty spokój wewnętrzny, który żywi się tylko chlebem z margaryną, pracą i wódką o tej porze, którą szef wyznaczy. Zrobił na szefie wrażenie człowieka, który o niczym nie marzy, tylko o transporcie i szlachtowaniu. To się od razu widzi; człowieka, który w chwili ciszy usiądzie na beczce i przez pięć godzin nie powie jednego słowa.