Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/576

pada i należy automatycznie jakoby złożyć tej osobie oficjalną wizytę?
 — Zależy to — uśmiechnął się, patrząc na Benedykta z jakimś niejasnym znaczeniem — od wielu względów. Zależy to od rodzaju poznania. I przebiegu. No, także dzieci nie składają sobie wizyt. Ładnym dziewczętom także się nie składa tylko dlatego, że są ładne, bo byłoby to nieprzyzwoite.
 — No tak. Przepraszam. Tak sobie zapytałem.
 — Nic nie szkodzi.
 — Czy zechce pan wysłuchać zakończenia tego, o czym zacząłem?
 Docent żachnął się i powiedział:
 — Proszę bardzo.
 Mimo woli widzieli, jak wszyscy gromadzili się w sali, w której miał się odbyć koncert.
 — No, no — powiedział docent, przyglądając się tam komuś, kto, ociągając się, przyłączył się do grupki, która została w cieniu na tarasie.
 Nagle ruszył i zaczął iść. Benedykt poszedł obok niego, przechodząc na lewą stronę. Szli łukiem śoieżki, która była najdłuższa, więc był, i został mu zostawiony czas; mógł zatem mówić.
 — Tak więc — powiedział Benedykt — w każdym człowieku istnieje śpiąca spirala. Proszę się nie gniewać.
 — Tak, tak.
 — Podkład, który dopiero gdy zostanie wywołany, opracowany...
 — Oczywiście, opracowany.
 — Odkryty, wymęczony...
 — Dlaczego wymęczony?
 — Proszę poczekać. Wymęczony, doświadczony, zrozpaczony i już po wszystkich dokonanych wysiłkach, ukazuje wreszcie, lub nie ukazuje, właściwość, naturalny układ, przyrodzony, radosną skłonność, tak, tak, która znów, jeśli uda jej się wykrystalizować, jest jak odcisk, negatyw i stanowi o formie. Istotne są jedynie te formy, które już tkwią w nas samych, te które po pewnym czasie doświadczeń, skurczone już jak mięso wzięte na ogień, wychodzą od ręki. One jedynie mogą zwyciężyć. W malarzu, mówię o najniższym etapie ekspozycji intelektualnej, w biedaku malarzu,