Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/535

pokój i odwróciła się do tych drzwi plecami. Najpierw spojrzał na jej twarz, gdy tylko spojrzał, rzuciła się na krzesło i zakryła twarz rękoma.
 — Co? — zapytał. — Co takiego? — Tknęło go, jak najmniej chciał słyszeć odpowiedź.
 Oderwała ręce od twarzy i obróciła się na krześle twarzą ku niemu:
 — Przyszedł tu. Nie żyje. Zastrzelił się tam! Z rewolweru mojego ojca.
 Filip nie mógł wymówić słowa.
 — Na pewno? — zapytał po chwili nie ruszając się z miejsca.
 — Czekałam, aż się poruszy. Na pewno.
 — Ale! — rzucił się ku tamtym drzwiom, zatrzymała go silnym uderzeniem w ramię: — Sprawdziłam — rzekła wykrzywionymi wargami.
 — No to co? No to co? — powtarzał Filip. — Co teraz będzie?
 Zmusiła go, żeby usiadł obok niej.
 — Mój ojciec nie żyje — powiedział. — Na pewno nie żyje.
 — Przyszedł — powiedziała — tu. Wszedł tutaj, ja go nie poznałam. Co on mówił... co on mówił... Ja go nie chciałam słuchać. Taki jakiś straszny, roztargniony, on mi tu na oczach zwariował.
 — Co mówił? — wykrztusił Filip. — Nie żyje?
 — Mówił, że chce być tutaj. Że mi wybacza. Przez chwilę chce być tutaj u moich stóp.
 — Mówił?
 — Był jakiś straszny i roztargniony. Zachowywał się bez sensu, powiedział, że nie wyjdzie, potem chciał wyjść, ale wrócił i zaproponował mi małżeństwo. Straszne... To wszystko było straszne. Powiedział: morganatyczne, co to znaczy?
 — Ciszej, ciszej. Już tak, już tak jest, stało się nieszczęście, pani mnie rozumie?
 — Rozumiem.
 — To straszne. Co teraz? Niech pani niczego nie rusza, ja pójdę albo ja zostanę, a pani zawiadomi policję. Pani to dobrze zrobi, prawda, pani to dla mnie zrobi...
 — Gdybym ja wiedziała... — przykucnęła przed nim — nic nie mogłam wiedzieć — patrzyła pokornie z dołu.
 Tłusty kawałek światła wpadał przez okno i wciąż siadał na