Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/523

 — Z powodu tej mojej odmowy. Uplanowano...
 — Bardzo wątpię.
 — A mnie świta...
 — To byłoby jeszcze najlepsze. A czy ma ojciec jakieś dane? Tak nawet dla celów towarzyskich...
 — Dane. Mój drogi, nie jestem kartoteką cudzych tajnych poruczeń.
 — Bo ja mam.
 — Jakie?
 — Ojcu się po prostu ta dziewczyna mogła podobać.
 — Zupełnie jak na policji. Sam nie wiesz, co wygadujesz.
 — Powiedziałem: mogła. I nic więcej. Zresztą sprawdzę, pójdę do niej, zobaczę, porozmawiam, wycofa zeznania. Adres?
 — Oszalałeś? Ty? W bądź co bądź brudnych sprawach? Nie znam adresu.
 — Z tym — Filip pokazał na dyrygenta: — nie ma co mówić. Jest kompletnie pijany.
 — Przyznam się, że i ja nie mam odwagi.
 — Zna ojciec nazwisko?
 — Pianta. Adalbert Pianta, kapitan. Końcówka żeńska.
 — Wojskowy? Aha. Jednak wojskowy. A ta druga to kto?
 — Nieślubna córka.
 — Czy to ją obciąża?
 — Nic nie obciąża.
 — Kto matka?
 — Pierze. Chodzi do prania. W najlepszych domach. W tym sęk.
 — Był tam ojciec?
 — Tam byłem. Wielki moralny wysiłek. Wystraszona o losy prania. Człowiekowi niegodnemu nie oddadzą brudów.
 — No i co, proszę coś powiedzieć.
 — Nic. Córka zniknęła. Był ktoś u matki, taka to zacna, dziobata, schludna kobiecina, nawet chciała mnie potraktować kawą, nie mogła mówić, mówiliśmy półsłówkami, ten ktoś jak gdyby patrzył na mnie z zazdrością. Do tego doszło, pożegnałem. Pianta także zniknęła. To jedno wiem. Wszyscy zniknęli. Sprawa ma być podobno w sądzie. No, ale do tej pory jakoś się zaradzi.
 — Stanie się cud, tylko cud! Idę.
 — Dokąd?