Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/458

mia, w niej kamyki w czarno-białych kontrastach, jak kostka domina. I plątanina, okropności rosnące spod wody. Jamy, z których mogła się ukazać głowa gada lub czegoś zadziwiającego szpetotą, podwodnymi oczami i zębatą paszczą. Dobili lekko, Filip pomógł wysiąść, uwiązał łódź, pośpiesznie zrobili kilka kroków w głąb lądu, żeby już być na nim.
 Filip prowadził dalej, szli wysokim sitowiem.
 Tamci już wysiedli, w innym miejscu, i już zniknęli. Już tylko słychać było ich głosy.
 Angelika czuła jeszcze w sobie zimny dreszczyk.
 Nagle posypał się grad płaskich kamieni.
 — Uciekajmy! — krzyknął Filip.
 Rzucili się przed siebie. Paweł zasłonił rękoma głowę. Filip biegł ostatni. Ani jeden kamyk nie trafił. Dobiegli pnia drzewa i stanęli za nim. We wściekłych oczach Pawła widniało słowo: wycieczka!
 — Co za ludzie — powiedziała szeptem Angelika.
 — No i nic — powiedział spokojnie Filip. — Teraz dopiero czeka nas droga. Rozkładamy się tutaj, pod tym dębem. I ruszamy natychmiast po śniadaniu. Angeliko... kto w ciebie kamieniem. Paweł jest głodny. Nie mówiąc o mnie. Ty syta wrażeń. Bardzo was przepraszam.
 Podniósł jeden z płaskich kamyków i miał go w dłoni.
 — O, tyle to — pokazał otwierając palce. Kamyczek był wielkości średniego guzika.
 — Gdyby trafiło w skroń — mruknął Paweł.
 — Ba, w skroń! W tym celu są inne urządzenia. Jako mój syn powinieneś wiedzieć.
 Angelika szybko wyjęła z kosza serwetę.
 — No już, już — powiedział Filip — one nie rzucały po to, żeby w nas trafić.
 Przed oczami ciągnęły się pola nieużytków. Słupy jałowców wysokich jak pinie albo jak dolmeny z księżycowej, uciekającej zieloną pustynią nocy. Za dębem sterczały suche badyle jakichś roślin podobnych do malwy, o brązowych łodygach, oplecionych drutem czarnego łyka, i czerwonych, spalonych kwiatów jak papierowe rozetki.
 W ściany pobliskich krzaków uderzał wiatr, latał naokoło, robił