Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/352

pod głupotę? Jak rozmawiać ze zwierzęciem, które używa ludzkiego głosu? Czy zwierzę musi zrobić swoje?
 — Mój syn nie jest idiotą — powtórzył.
 — Gdzie on jest?
 — Nie ma go w domu.
 — Pan go widuje.
 — Nie widuję.
 — Pan tu zostanie, aż on tu przyjdzie. Słyszy pan? Jest pan solidnym człowiekiem. Co? Pójdzie pan do ziemi? Mówię jak do człowieka.
 Znów było na pan. Paweł się nie mylił; budził szacunek.
 Nagle ogarnęły go złe myśli: dlaczego on właśnie budzi szacunek? Dlaczego nie podchodzą do niego z narzędziami? Dlaczego w twarz nie dostał, gdy powiedział: nie wiem.
 Skąd czerpie się ten wielki czas, który rozpostarli przed nim jak płócienną wypraną szmatę? Wiedzą, chcą dać do zrozumienia, że Angelika była Niemką? A ojciec Angeliki? Kto jeszcze? Ile oni mogą wiedzieć? Jak daleko sięgają wstecz?
 Max wstał. Paweł przywołał w sobie wszystkie siły umysłowe. Nachylił się do przodu, aby być jak najbliżej. Widzieć i słyszeć. Zmroził w sobie wszystkie kanały posiadanych wiadomości. Tak mu się wydało, że zmroził, te oddalił z pamięci wszystko, aby nie przelatywało przez mózg w chwili, gdy będzie tracił przytomność.
 — Znasz niemiecki? — zapytał Max.
 Jego ruchomy stolik leżał mu teraz pod brzuchem.
 — Nie znam.
 — Znosz — zaprzeczył chłopskim akcentem, który zabrzmiał jak przedrzeźnienie.
 — O to nie będziemy się spierali — powiedział lekko Paweł — naprawdę nie znam. — Powiedział to i poczuł drgnienie, refleks w obnażonych genitaliach. Był to pierwszy odzew strachu. Max nacisnął taster dzwonka, który teraz dopiero ukazał się na powierzchni stolika.
 — Takich jak twój syn — powiedział po niemiecku — trzeba leczyć. Rozumiesz ty: leczyć.
 Dlaczego o nic innego nie zapytuje? Dlaczego on nic nie wie?
 — pomyślał Paweł. — Tylko wciąż zapytuje o to samo w kółko.