Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/320

 Raz jeszcze zobaczyła tę przerażającą układność ojca i „gustowną”, niewinną twarz, jakby miał powiedzieć wierszyk na estradzie. Oto jakiś, w jego mniemaniu, „świat przed nim”. A on go zdobędzie. Jednym skinieniem palca. Do stóp rzuci, do serca przygarnie. A potem dumnie odtrąci. Ileż to razy zapomniał odtrącić... Ileż razy potem cierpiał.
 — Pan pozwoli — rzekł sucho Paweł. Przyglądał im się uważnie. — Bardzo proszę — wykonał gest zachęcający.
 — Wprawdzie suma, jaką jestem panu należny... — powiedział Herodek — spora.
 — Nie mówmy.
 — ...i przekracza granice moich możliwości, w tej chwili...
 — Tak, tak.
 — ...ale dysponuję...
 — Dajmy pokój.
 — ...i tak oto, córka moja...
 Co słowo, to nieszczęście.
 Antonina wiedziała, że już nie ma ratunku.
 — Dobre, łagodne dziecko... Zmywa garnki u pani Gruszkowej.
 Zdrada — pomyślała. — Kto go o to pyta?
 Zwariował? Całe to gadulstwo musiało mu przyjść do głowy już na ścieżce do furtki. Oczywiście, uległ nagłym wzruszeniom, zawsze czemuś ulegał, harda dusza: zawsze czemuś ulega, cudzym kosztem.
 Kwieciński przystąpił do brata i uroczyście poprowadził go do stołu. Wszyscy podchodzili do Herodka i witali się z nim, przemilczając to, co naplótł, a on wykonywał wyniosły gest, który oznaczał: nie trzeba.
 — Ot i życie nasze mija — odezwała się Maria.
 — Dzieci rosną... — rzekł Kwieciński.
 — Córka mnie nie rozumie — powiedział Herodek.
 — Wszystko się wyjaśniło — nachyliła się do niego Maria. — Już ani słowa.
 Antonina, purpurowa ze wstydu, dała się poprowadzić pani Kwiecińskiej za rękę i usiadła na kanapie obok dziewczyny z herbatą.
 Barbara wniosła półmisek z zimnym mięsem.