Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/136

smakiem. — Gdy ją chciałem odepchnąć, ugryzła mnie w rękę. Jak dzikie zwierzę. W pewnej chwili myślałem, że angielski kluczyk od zatrzasku w drzwiach na schody połknęła. Siostra cały czas waliła łbem o ścianę i wyła. Mogła pana obudzić. Pan stąd słyszy? Uciekłem.
 — Nie słyszę — odpowiedział Benedykt.
 — Dlatego znam adres. Przekradłem się dzisiaj na palcach po schodach, żeby mnie nie spotkała.
 — Pan musi uciekać przed kobietami? Dlaczego pan lubi takie przykre rzeczy mówić?
 — A kto nie musi. Ucieczka ta jest największą siłą i daje w życiu najpiękniejszy rozpęd. Ten, kto uciekł, ocalał, o nim się jeszcze usłyszy. Wracając, pokazała mi tę banieczkę na kawę i żeby wzbudzić zazdrość, drucianą rączkę pogłaskało to wschodzące ścierwo...
 — Dlaczego pan takie przykre?...
 — Przykre? Świat jest jednym bagnem. My tylko przez litość dla samych siebie raczymy zapominać. Wtedy nam przypomną.
 Litować się, za drzwi wyrzucić? Słuchać go? Współczuć filozofowi wulgarności?
 Płaszcz rzucił, żeby przykryć rażący brud łóżka? Do tego stopnia chyba nie. Wiedział, że tu siądzie?
 Przytomny? Patrzy i słucha tego, co mówi.
 Powiedzieć mu prawdę, której się nie mówi?
 Nigdy w życiu. Nie mówi się prawdy. Próbować go ratować, czy nie ratować? Nawiązać do Angeliki? Zacząć, że jest to imię skandalicznie pretensjonalne...
 Czy powiedzieć tak:
 „...Dlaczego pan kłamie? Udaje. Ja pana uleczę, przekonam. Ja panu powiem, jak żyć. O tym, o tym właśnie myślą starzy Rosjanie, o których pan tak lekkomyślnie... Ja panu... — tu cały obszar tekstu — ... — dam przykłady z mojego życia... Przestanie pan się uśmiechać, przestanie pan ironizować. Ironia jest zbrodnią dokonaną na samym sobie, i nawet to powiedzieć: — krowa, żrąc, wybiera, widział pan, takie kępki pozostawionej trawy na łące?... Ja panu o łące, o ptakach, będziemy mówili o Psach. Zapewniam pana, że już dziś o Psach będzie pan wiedział więcej, niżby się przez całe życie spodziewał... A Psa zaprzężemy do wóz-