Czyli w trudny czas Mnie opuścić masz...
Któż że inny by cię zbawił,
Kto uciechę by ci sprawił,
Gdy się zasmucisz, czy mnie odrzucisz...
Kto głosu Mego tak przyjemnego
Nie usłucha, lecz ominie,
Ten w swych grzechach wnet zaginie,
Kto Mnie ominie, ten raz zaginie.
Myśli rozrywaj i Zbawcy wzywaj,
Chce ci przybyć do pomocy,
A jak we dnie, tak i w nocy,
Łaskaw ci będzie, k’tobie przybędzie.
Ach, jak błogo żyć i z Jezusem być.
Kto tu w troskach, nędzy żyje,
A łzy swe jak wodę pije,
Z Nim ach błogo żyć, oto chciej z Nim być.
Gdy Jego wzywasz, rad z Nim przebywasz,
Oto sumienie spokojne,
Dusz pociechy masz w Nim hojne,
Kiedy Go wzywasz, a z Nim przebywasz.
Zbawca, jak zdoła, pielgrzymów woła,
Oto chodźcie utrapieni,
Wy będziecie pocieszeni,
Jezus tak wzywa, a z nędznym bywa.
Ten w każdą porę uzdrawia chore,
Łzy strapionym swym ociera,
Ewangelją ich wspiera,
Czasu każdego krzepi nędznego.
I cieszycielem — Emanuelem
Grzesznym ludziom On się staje,
Odkupienie im podaje,
Ulży każdemu łzy pijącemu.
