Strona:Michał Bałucki - W żydowskich rękach.djvu/165

 Panna Balbina ledwie nie zemdlała ze wzruszenia, ale że nie było miejsca i czasu po temu więc zemdlenie odłożyła na późniéj, a teraz natężyła słuch, pewna, że swoje imię usłyszy.
 Pelcia również przytuliła ucho, ale inżynier tak cicho i niewyraźnie powiedział, że znowu nic nie dosłyszały. Dopiéro głos ojca nieco podniesiony dał im wyjaśnienie.
 — Radoszewskiego? Czy to nie będzie przypadkiem ten Radoszewski, z którym kolegowałem kiedyś.
 — Być może, bo coś wspominał o tém.
 — Więc on ma taką córkę.
 Panny Jacentówne spojrzały na siebie pytającym wzrokiem.
 — Radoszewska — Zawołała Pelcia z indygacyją i odeszła od drzwi.
 Balbina ruszyła pogardliwie ramionami.
 — Osobliwy gust — rzekła.
 — Gminny — poprawiła Polcia.
 — Nic dziwnego — syn jakiegoś tam nauczyciela nie mógłby marzyć o lepszéj partyji.
 — Jeżeli mu się jeszcze dostanie — to pytanie. Bo słyszałaś, że i ta już kimś zajęta.
 — Bardzo wątpię, bo by to było przecież głośne.
 — Chyba że nie ma się czém chwalić. Może sobie upolowała w mieście jakiego urzędniczka.
 — Albo jakiego inżyniera w tym guście jak pan Kowalski.
 Oba lisy — chciałem powiedziéć obie panny Jacentówne zaczęły wyśmiéwać kwaśne winogrona.
 Podczas kiedy wzgardzona miłość pastwiła się językami nad niewiernym inżynierem, on tymczasem spo-