Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/197

 — Na rat...
 — Cicho, to ja, twój pan.
 Antoni osłupiał i zdumiony patrzał na pana.
 — Cofnij tę głupią obławę — a potém przyjdź tutaj — czekam cię w altanie.
 To rzekłszy, schował się. Zostawszy sam ze sobą, uczuł się upokorzonym tą rolą, jaką odegrał przed chwilą wobec sługi. Co mu powiedzieć — jak wytłomaczyć to niespodziewane zjawienie się nocą w ogrodzie?
 Za chwilę wrócił Antoni — stanął u wejścia altany i w milczeniu oczekiwał, co mu pan powie. Edward nie wiedział jak zacząć.
 — Dla czego — odezwał się wreszcie — w jadalnéj sali nie ma nikogo?
 — Pan pułkownik podobno słaby, a pani kazała sobie podać herbatę do swojego pokoju.
 — Czy widziałeś pana pułkownika w gościnnym pokoju?
 — Przed godziną.
 — A teraz?
 — Mówił, że wcześniéj się spać położył; więc nie poszedłem.
 Edward ruszył się z miejsca, chwycił służącego za rękę i nachylając się ku niemu, usiłował w ciemnościach rozpoznać wyraz jego twarzy.
 — Stary, ty wiesz coś?
 — Co takiego?
 Pytanie opamiętało zazdrosnego.
 — Antoni — rzekł spokojniejszym głosem — byłeś mi wiernym dotąd, umiéj być i milczącym. O tém coś widział i słyszał ani słowa przed nikim — rozumiesz? Czy byłeś potem w pokoju mojéj żony?
 — Nie kazała mi wracać więcéj.
 — A zastawa do herbaty?