Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/217

weźmie mnie na pomocnika. Wypocznę sobie wtedy. — A ty, co robisz? — spytał nagle, Zwracając się do Julka.
 — Kończę prawo.
 — Będziesz kauzyperdą?
 — Nie; po skończeniu kursów wracam na wieś, do gospodarstwa.
 — To co innego; bo widzisz, ja mam uprzedzenie do tego krętackiego zawodu, a ty, o ile sobie przypominam, lubiłeś zawsze prostą chodzić drogą, byłeś dobrym koleżką.
 Juliusz zarumienił się na tę pochwałę;cieszyła go ona głównie dla tego, że była wypowiedziana wobec Waleryi, która, jak mu się zdawało, życzliwiej jeszcze spojrzała z tego powodu.
 — Ale nie wiedziałem nic, że się państwo znacie ze sobą? — zaczął Roman, mierząc Juliusza i Waleryą podejrzliwem spojrzeniem.
 — Poznałyśmy pana na wieczorku tańcującym.
 — Tak?
 — A ja ośmieliłem się przynieść paniom zaproszenie na bal.
 — Na jaki bal?
 — Na bal akademicki. Oto zaproszenie.
 Podał mu papier, który ten, po przeczytaniu zaczął oglądać na wszystkie strony i po chwili Spytał:
 I wy myślicie iść na ten bal?.
 — Skoro dostałyśmy zaproszenie...