Strona:Michał Bałucki - Nowelle.djvu/105

 — Alboś pan wiedział jego nazwisko?spytał żywo gospodarz.
 —Nazwiska nie podałem, ale podałem sam fakt.
 —I po co? Zmarły był uosobioną skromnością, nie lubił rozgłosu.
 — Tembardziej mu się to należało. W dzisiejszych czasach prawdziwa przyjaźń jest taką rzadkością.
 — Oj, to prawda — potwierdził „gospodarz z bolesnem westchnieniem.
 — Taką rzadkością — mówił dalej kuzynek Adolf, zapalając się — że obowiązkiem jest dziennikarstwa zachować każdy, choćby najmniejszy objaw w tym kierunku. Szlachetne czyny nie powinny przepadać bez wieści. Dlatego też mam zamiar, nie poprzestając na notatce dziennikarskiej, uczcić cnoty zmarłego mową pogrzebową
 — Ależ....
 — O! pozwól drogi kuzynie — przerwał mu p. Adolf — to mu się słusznie należy. Jeżeli ciebie skromność i boleść wstrzymuje od uczczenia w ten sposób pamięci zmarłego, to naszym obowiązkiem będzie, jako twoich najbliższych krewnych (to wyraźnie silnie zaakcentował), spłacić ten dług wdzięczności. Proszę mi tylko podać kilka wybitniejszych szczegółów z życia zmarłego, jego nazwisko, charakter....
 — Po co? — zapytał Maniakowski, wzru-