Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/339

o wszystkiém złém zapomniałem; wiem tylko, że ty jesteś przy mnie, że mnie kochasz, jak dawniéj.
 I znowu począł całować córkę, i radował się nią, i pieścił.
 Wtém głosy jakieś i ruch słyszéć się dały koło okien.
 Grünwald i córka nagle przestali mówić i nadsłuchywali. Serca ich biły głośno, pospiesznie, z przestrachu.
 — Co to jest? — spytała półgłosem Amelia?
 — Nie wiem; zaczekaj, zobaczę.
 Podsunął się cicho pod okno.
 — Żandarmi? — spytała znowu wylękniona Amelia, drżąc z obawy o ojca.
 — Nie, nie, to fura jakaś — odrzekł Grünwald spokojniejszym już głosem — to pewnie będzie ta fura, którą wczoraj obstalowałem dla nas.
 — Odpraw ją.
 — Dlaczego?
 — Ja już nie chcę jechać tam, zostanę tu przy tobie, to mój obowiązek. Będziemy razem, jak dawniéj.
 — Nie, moja Małciu, to być nie może. My się musimy rozłączyć. Ja muszę ciągle uciekać, kryć się, bo mnie szukają wszędzie, a z tobą było-by mi trudniéj, niż samemu. Nie mam dla ciebie żadnego schronienia. Tobie tam u tych ludzi będzie bezpiecznie i dobrze.