Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/241

 — Dobrze jéj tak. Poco nie trzymała języka za zębami? Ona nas zgubiła, przez nią straciliśmy wszystko.
 — No, co ona biedna winna? Ona to zrobiła nie w złéj myśli. Wygadała się zapewne przed kim.
 — Jakto, przed kim? Wszak sam mówiłeś, że zapewne wygadać się musiała przed tym Leszczycem, czy Górskim, czy jak on się tam nazywa.
 — Tak się domyśłam, bo ona tam nikogo więcéj nie znała.
 — A ona zkąd znała tego Leszczyca?
 — Znała jego matkę, całą rodzinę, bywała u nich.
 — I pokazała te kolczyki?
 — Tak, zapewne.
 — A on nie miał nic pilniejszego, jak zanieść co rychło do komisarza, i zdradził nas. Bodaj jego za to choroba tłukła od nieba do ziemi! Będzie on za to pokutował, przysłużyłem ja mu się dobrze — mówił Nuchem, wyciągając się na legowisku i wyszczerzył z złośliwym uśmiechem rzadkie zęby.
 — Ty jemu? A to jak?
 — Już ja wiedział jak. Trzeba ci wiedziéć, że on stara się o córkę tego bankiera z Wiednia.
 — On? — spytał Grünwald i zerwał się prędko z siedzenia.
 — Cóż ciebie to tak przestraszyło? — odezwał