Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/202

 — Więc podniesiesz pieniądze u bankiera?
 — Twoje pieniądze?
 Baron znowu się wahał i namyślał... Jakkolwiek był przekonany, że to wszystko robi dla Zofii; jednak naruszenie sierocego majątku budziło w nim pewne skrupuły. Sumienność jego nie pozwalała na to. Zofia chciała mu ułatwić zdecydowanie się i rzekła;
 — Wszak lepiej, że ja będę twoją wierzycielką, niż kto inny.
 Barona ten argument przekonał.
 — Prawda, — rzekł, — ty będziesz moją wierzycielką.
 — A gdy nie zapłacisz w terminie, zlicytuję bez litości, — dodała, śmiejąc się wesoło i tuląc się do piersi jego.
 Baron także otworzył usta do śmiechu, gdy naraz jakaś myśl zatrzymała uśmiech na ustach, a oczy stanęły nieruchomo, poważnie.
 — Co ci się stało? — spytała, przestraszona tą nagłą zmianą, Zofia.
 Pytanie to roztopiło surówką powagę twarzy, rysy chwilowo zesztywniałe zmiękły w łagodny uśmiech, a oczy zwróciły się na Zofią.
 — Nic, nic, moje dziecię. Twoję pożyczkę przyjmuję.
 Zofia, uradowana, że się jej udało przeprowa-