dać wyobrażenie o tem natchnieniu oryginalnem, smętnem, a tak wybitnie rodzimem, własnem, które jest cechą poezyi polskiej, bo tem samem natchnieniem ożywiona i przejęta jest jego muzyka, będąca zarazem uzupełnieniem i tłumaczem tej poezyi. „To też w historyi naszego porozbiorowego życia“ — powiada Stanisław Tarnowski — „ma ona swoje wielkie znaczenie i wielką zasługę, a reprezentuje go tak chlubnie, że sobie i nam zjednała sławę i prawo obywatelstwa w państwie muzyki, któregośmy przed nią nie mieli: jest w swoich warunkach, odbiciem i wyrazem tego samego ducha, który wydał naszą poezyę.“ Dalej znakomity professor uniwersytetu Jagiellońskiego w tej sprawie pisze jeszcze co następuje[1]:
„Kiedy wojna była skończona, a Cezar wygnany, kiedy wszystkie ściany zawieszone były portretami Wellingtona i Blüchera z podpisem Salvatoribus mundi, mówi Musset w swojej poetycznie tak pięknej a psychologicznie tak bystrej diagnozie choroby wieku (Confessions d’un enfant du siécle Chap. 11.), wtedy na tych wszystkich gruzach zasiadło młode pokolenie posępne i zamyślone. Każde z tych
- ↑ „Kilka słów o Chopinie.“
