Strona:Maurycy Jókai - Papuga.djvu/15

— 9 —

 — Prawdę powiedziałeś; byłem głupcem. Wystraszyli mi Sardanapala! No, napijmy się. Żeby choć przynajmniej znaleźli papugę.
 Ale nadzieja ta omyliła go, wkrótce bowiem chłopi przybyli do ostępu, w którym ukryta była buda strzelnicza i oświadczyli, że wszystkie ich usiłowania były próżne.
 — Jeżeli jesteście zmęczeni, to idźcie teraz na spoczynek, a jutro rano zaczniecie znowu. Więc ani papugi ani rogacza! Napijmy się kumie Mirko!
 Ten pociągnął z flaszy łyk dobry, poczem język jego rozwiązał się jeszcze więcej.
 — Ja wiem — rzekł — gdzie jest twoja papuga i twój rogacz.
 — Chciałbym pierwej wiedzieć o ostatnim. Mów prędko, gdzie jest?
 — Gdy jesteś w domu, to i on się tam znajduje, lecz skoro wychodzisz, to i jego tam niema.
 — To znaczy, że noszę go na głowie, co?
 — Tak jest.
 — Czy nie lękasz się, bym twój pysk rozpuszczony zamknął pięścią?
 — Nie, bo w takim razie nie mógłbyś się dowiedzieć, gdzie znajduje się twój ptak gadający. A chciałbyś przecie wiedzieć...
 — Gdzież on jest? Mów!
 — U Sterngrafa.
 — U hrabiego Sternberga? W takim razie jest w domu.
 — Nie, bo hrabia odjechał dziś w południe.
 — Więc nie pożegnał się ze mną.
 — Z tobą nie, ale pożegnał się z twoją żoną.
 — No, to życzę mu szczęśliwej podróży.
 — Nie tak, kumie, nie tak, mój panie! Twój wierny sługa i przyjaciel nie może dłużej ukrywać