Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.2.djvu/72

 — Jakim sam jesteś, takimi sądzisz innych. Róbże sobie co chcesz, zostawiam ci zupełną wolność.
 To rzekłszy, odwróciła się do Szymona trenem…
 — Nie omieszkam.
 Uczyniwszy zwrot na pięcie, przystąpił do zebranego w jedno grono świetnego towarzystwa i zapytał głosem rozkazującym, cokolwiek przez nos, dla większej powagi:
 — Kto jest głównym inicyatorem tego koncertu?
 U boku jego zjawił się Ollósi.
 — Przywołam go natychmiast, Ekscelencyo.
 I zniknął napowrót w tłumie.
 Natomiast wystąpiła naprzeciw swemu „synowi” baronowa Anna, ze swoim zwykłym, ujmującym uśmiechem na ustach.
 — Tylko zobacz, mój kochany, jaki śliczny rezultat zebraliśmy z dzisiejszego koncertu! Mamy tyle właśnie, ile nam potrzeba na wzniesienie domu przytułkowego, mającego być jednocześnie ochronką dla ubogich dzieci.
 Szymon odparł na to kwaśno i pochmurnie:
 — Szkoda, że państwo nie pomyśleliście wpierw o założeniu instytucyi wychowawczej dla dorosłych, osieroconych od zdrowego rozsądku patryotów, którzy pracują tylko nad tem, ażeby nieporządki w kraju wywoływać. Taki zakład o wiele pilniejszym i potrzebniejszym byłby tu od wszelkich ochronek.
 Ollósi powrócił do jego Ekscelencyi w towarzystwie hrabiego Zoltana.
 Zoltan z zimną krwią zapytał brata:
 — Co rozkażesz Ekscelencyo?