leuir soror (!) mariti (zam. frater mariti), nurus vxor filii. Dodać można, że czeski „Zapis Vyena Wzdanye“ na str. 422 zaczyna się od słów: „My waczlaw z buoze milosti knieze Oswietimske a Zatorske, wiznawame“ etc. Właściwie nie są to dokumenty, ale wzory aktów czeskich.
Dopisek na okładce: „Liber Magistri Petri de Ilkusch, decretorum doctoris, plebani in Jangroth, donatus sibi per fratrem suum dilectum Angelum anno xpi 1486“ dowodzi, że cały rękopis w tejże postaci, w jakiej go mamy dzisiaj, został napisany i oprawiony przed rokiem 1486. Ze względu na daty innych części kodeksu, np. „Ffinis itaque venustarum Epistolarum feliciter 1466“ (na str. 336), można przypuszczać, że i kopia traktatu Parkosza około tegoż czasu była napisana, jakkolwiek inną ręką, niż rzeczone listy. Wstęp do traktatu Parkosza zaczyna się na str. 3 rękopisu, sam traktat — na str. 6, kończy się zaś na str. 16, gdzie jest dopisek polski trzywierszowy, wyskrobany tak, że tylko niektóre wyrazy dadzą się odczytać:
|
............ |
Pozostałą część tegoż seksternu zajmują napisane tąż samą ręką wyciągi z Orosiusa, i niektórych łacińskich autorów klasycznych.
O życiu Jakóba syna Parkosza stosunkowo bardzo niewiele wiemy. Nieznany autor podanego tu poniżej wstępu do jego traktatu mówi, że Jakób syn Parkosza z Żorawicy, doktór dekretów, kanonik krakowski, rektor kościoła parafialnego na Skałce, wymyślił najzupełniej dostateczny sposób, według którego należy pisać po polsku. Pierwszy wydawca Parkosza, Jerzy Samuel Bandtkie, nie znalazłszy we współczesnych sobie spisach wsi Żórawice, wyraził zdanie, że wieś ta zmieniła nazwę, ale że
