gnae expectationis“, który mężnie bił się z Tatarami, ale jeszcze mężniej kielichy wysuszał, jak o tem „epitaphia“ świadczą.
Co tu czynisz, Olesiu, w tym podziemnym grobie?
Już podobno nie wołasz: „podpić z tobą sobie “!
Dziwna, że cię pod wiechę kędy nie schowano..
Na rozstaju zamierającego humanizmu i rozkwitającego baroku zrodzony, czerpie Morsztyn zarówno stąd jak i stamtąd, przyswajając ojczystej poezyi pomysły literatury starożytnej i włoskiego piśmiennictwa.
Świat klasyczny przekazał mu sporą garść anegdot zużytkowanych przez niego w Apophtegmatach[1] n. p. o Dyogenesie, Cyniku, co:
Dość majętności i dostatek pański
Rozdał wszystko ubogim, a sam bez pieniędzy
Uczynił profesyą życia w znacznej nędzy.
Więc, sprawiwszy sobie kadź, żył w niej wyżebranym chlebem:
Stąd dostał u poganów nieśmiertelnej sławy.
By tak dziś kto uczynił, byłby błazen prawy,
I poszedłby na onych, co się więc przegrają,
Bo ci też dobrowolnie, mając, nic nie mają,
Tylko, że się ów w kadzi parzył na ulicy,
A ci zaś, chłodem żywi, w świdnickiej piwnicy.
Stoi za kadź każdemu i za łaźnią stoi,
Kogo zmyją bez ługu w karty, aż się znoi.
Sokrates, przez „zjadłą żonę“ oblany pomyjami, rozumuje z rezygnacyą:
azaż to nowina,
że po grzmocie deszcz idzie...
- ↑ S nr. 1 — 7.
