I JEGO RĘKOPIŚMIENNA SPUŚCIZNA.
W 1859 roku umieścił Karol Mecherzyński w „Bibliotece warszawskiej“ rozprawkę o spuściźnie rękopiśmiennej Hieronima Morsztyna, opierając się na odnalezionym Sumaryuszu wierszy tegoż poety. Potwierdzenie nazwiska autora znalazł w tytule Sumaryusza[1] oraz w grupie wierszy do Jana Gostomskiego[2]. Że zaś tym Morsztynem, który do wojewodzica poznańskiego przemawia jest Hieronim, najstarszy z poetyckiej czwórki, to wywnioskował Mecherzyński z wiersza: Do drużby[3] oraz z trzech powieści drukowanych w 1655 r. pod ogólnym tytułem Philomachia, a powtarzających się w Sumaryuszu.
Rękopis, dziś własność hr. Michałowskich, znajdował się wtedy w rękach hr. Morsztynów.
Obok pobieżnego dość sprawozdania z treści Sumaryusza, podał Mecherzyński garść szczegółów z biografii poety. Uczynił go, zgodnie z Niesieckim, stolnikiem bielskim, wychowańcem szkół jezuickich, żyjącym na schyłku XVI i w początkach XVII wieku.
Po Mecherzyńskim[4], oprócz krótkich wzmianek w pracach Chmielowskiego, Brücknera, Porębowicza, było głucho o Hieronimie Morsztynie. Tylko w r. 1885 Rzepecki w rozprawie o poezyach Zbigniewa Morsztyna[5] wspomniał za Nehringiem o rękopisie ułamkowym w Bibliotece Petersburskiej, obejmującym parę po-
- ↑ Summarius wierszów Morsztyna, niegdy poety polskiego przepisany.
- ↑ Por. Zestawienie treści Sumaryusza (=S) nr. 185—190.
- ↑ Por. S nr. 115: „Nie smuć się, Hieronimie, drużbo mój cnotliwy“.
- ↑ Przed Mecherzyńskim wspomina o H. Morsztynie Juszyński w Dykcyonarzu czyniąc go kanonikiem poznańskim, Bentkowski w Historyi literatury polskiej (T. I, s. 455), podając krótką wzmiankę o Philomachii. reszcie dłuższą notatkę o Światowej rozkoszy i o wierszach ulotnych, które znał w rękopisie, daje Wiszniewski w Historyi literatury, t. VII, s. 133.
- ↑ Biblioteka warszawska. 1885, T. I i II.
