Strona:Marja Kossak-Jasnorzewska - Zalotnicy niebiescy.djvu/77

Oto jest komunikat szpitalny, o którym mówiłem, że cię powinien ucieszyć.
 JASTRAMB Odżył, podnosi głowę. Jakto... to prawda! No i co ty ze mną wyprawiasz, Herrub? Niech cię nie znam!
 NOLA Obejmuje go. Żyją! I nasza miłość żyć będzie!... Ty masz serce!... ty jesteś dobry!
 JASTRAMB Ściskając za ramię Herruba. Herrub, ale właściwie to — otworzyłeś mi oczy! Właściwie to — dziękuję ci! Uśmiecha się przez ostatnie łzy.
 HERRUB Zawstydzony. Ja? co? ani mi się śniło! Źle mnie zrozumiałeś, nie dałeś mi przyjść do słowa... — widać miałeś nieczyste sumienie. Co? — idźże, idź! Wstydziłbyś się!
 JASTRAMB Z westchnieniem szczęścia. Nola! Obejmuje ją. Nola! To dobrze! to pięknie! Niechże sobie żyją! Śmieje się serdecznie i szeroko.
 NOLA I już im dobrze życzysz? Tak jak ja?
 JASTRAMB Jak ty... i jestem baba... jestem baba... psiakrew tak jak ty... Całuje ją.
 HERRUB Z ukłonem. Żegnajcie państwo. Nie, mnie już czas.
 NOLA Co, już?... tak prędko?... Pan daruje że my tak szczerze — przy panu —
 HERRUB O! Przeciwnie. To dla mnie piękny widok — tylko muszę śpieszyć do hangarów. Mam jeszcze dzisiaj nocne loty.
 NOLA Pan jakiś smutny... Co panu jest?
 HERRUB Nic, nic... twarz mnie pali, może to na zmianę...
 NOLA Wpatrując się w niego. Ale pozostanie pan moim przyjacielem...
 HERRUB Dziękuję...Odprowadza go do drzwi, mówiąc nieuważna i szczęśliwa. Pan zawsze taki dobry — taki kochany przyjaciel...